bu akşam duşta dans ettim. biraz tehlikeliydi, kırmızı ojeli ayak parmaklarıma her baktığımda önceden kayıp gittiğim anları, geçtiğimiz senelerde de çatlatmış olduğum serçe parmağımı düşündüm ama daha çok tame impala'nın let it happen şarkısını düşündüm. doğru mu anlamışım? ne fark eder?
boyum uzun değil ama tavana değebiliyorum duş alırken. avuç içlerimi tavana bastırmak istiyorum, ben buraya sığmıyorum. yani, ruhen sığmıyorum.
where is my mind dinledim bugün eren yollayınca. klibini daha önce izlemişim gibi geldi, bu anı daha önce yaşamışım gibi geldi, belki de yaşamıştım, belki de sadece matrix'imde bir glitch yaşanmıştı. hakkaten aklım nerde? fark eder mi? etmeli mi?
yaşamayı istemekte çok zorlanıyorum, çoğu zaman hiçbir şeyle hiçbir bağ hissedemiyorum ama bazen kollarıma sarılı, parmaklarımın ucundan güç alan dallar çıkıyor ve hepsi her yere tutunuyorlar. bazen çok kötüyüm bazen aynen böyleyim ve geriye kalan çok az bir sürede de bundan dolayı yorgunum. bir buçuk seneden sonra psikiyatrist randevusu aldım. her şeyi anlatacak kadar hatırlayacak mıyım?
unutmak istedim unuttum, belki,,,
az önce iyiydim ama şuan yine düştüm. olur mu öyle? olabilir
