Sanırım ben o çarpışmanın içerisinde varlığımı sürdürüyorum. O çarpışmanın içerisinde sesimi buluyor ve daha çok bağırıyorum. Film izliyorum, kitap okuyorum, yeni müzisyenler dinliyorum ve her şeyiyle büyüleniyorum. Bunu yazmak istiyorum ama gelince cümlelerim toparlanmıyor (sanki ben ana noktaları yazacağım da yazı kendiliğinden çıkacakmışcasına) ve sinirleniyorum. Çekip gidiyorum.
Arada gelip hayatımdan, attığım pozitif adımlardan ve verdiğim psikolojik savaşlardan bahsetmek de istiyorum. Yarısına varamadan ağlıyorum, birileriyle sohbet ediyorum derken kaldığım yeri unutunca onlar da taslak olarak kalıyor. Sinirlenmiyorum. Çünkü hayatımın kapılarını açmaya hiç niyetli olmamıştım esasında. Sadece rahatlama amaçlı mıydı diye düşünüyorum.
Beni mi arıyordun? Bulamamış mıydın? O şarkının içindeydim. O filmin son sahnesinde, o kitabın ortalarındaydım. Kurşun kalemle altını çizdiğim cümleden etkilenmiştim belki. Bir şans, ucunu kıvırdığım sayfalara bakıp hangi cümle için sayfanın kıvrıldığını anlamaya çalışırken bulabilirsin. Varlığımı gerçekliğinde hissedemiyor musun? Orada olmadığımdandır.
İşte benim de son 10 günümün özeti, en az 10 gün. En umutsuz anlarımda yazdım, yayınlamaya utandım, ya da yazmak yetti, kaydettim çıktım. Hem anlatmak istedim ne kadar mutsuz olabildiğimi, hem hiç gerek görmedim. Anlatmak ile konuşmak arasındaki farkı yaşadığımla kaldım. Yalnız değilmişim, sen de aynı yerlerde debelenmişsin, belki bunu bilmek bir parça da olsa iyi hissettirir.
YanıtlaSilBiri görmese, biri cevap vermese bile sanırım derdimizi anlatmanın pozitif yanı bol. Hiç değilse gözden geçirmektir. O gerekliliği görmeyi çok iyi anlıyorum sanırım. Zamanın çoğunda göremediğim için olsa gerek. Yalnız olmayışım, evet, dayanılabilir kılıyor olayı. Güç veriyor :)
Sil