Sabahları bu evde aylaklık yapardım, büyük yatağın içinde kediciklerle yuvarlanırdık. Temiz bir havaya uyanırdım ve kocaman bir terasım olurdu, dışarıda da eski bir koltuk. Kahvem ve kitabım, sabah serinliğinde kendimle baş başa.
Yine aylakça gezinirdim daha sonra. Bahçede, ormanda.. dolanırdım öyle birkaç saat. Yanıma köpekleri de toplardım, oyunlar oynardık. Adaçayı toplardım, yemeğime kullanacağım malzemeleri de bahçede yetiştirdiklerimden bulurdum. Tariflerden gitmezdim mesela. Hislerime yoğunlaşırdım, ölçüsüz ve beklentisiz.
Seneler önce bir öğlen vakti adada bulup aldığım o el emeği tabağa koyardım yemeğimi. Yanına da tatlı bir şarap açardım. Belki yine bir öğlen vakti adada bulduğum el yapımı mumluğu masanın üstüne koyar, tekli beyaz bir mumu kibritle yakardım. Kendimle akşamın o serin ve tatlı havasında yemek yerdim.
Ah, düşününce insan kayboluyormuş. Hayalleme yapmak için geldiğimi biliyorum ama kendimi yalnız düşlemeyecektim.
Böyle şeyler işte. ne biliim ben.
Ara sıra gelip illüstrasyonlar ve evler paylaşan, hayaller kuran Eylül benim değil mi? Ben de öyle bir Eylül'düm bir zamanlar ama sesim çıkmaz oldu, hayal bile kuramaz oldum. Senin yazdıkların ise hep iyi geldi bana, ada yolları ve rüzgarları, sabaha karşı düşüncelerin ise en çok. Lütfen iyi hissedersen bunları üretmeye ve yazmaya devam et, şu yazın şifa niyetine geldi bana. Umarım çok iyi hayaller ve gerçekler bulursun.
YanıtlaSilÇok geç bir cevap oluyor buna, belki de aşırı kaba, üzgünüm öncelikle. Evet evet o Eylül sensin! umarım her şey yolundadır ve bu yorum seni bulur. Benim de sesim soluğum çıkmıyor bazen. Oluyor böyle şeyler. Devam edip, birbirimizde şifa bulacağız. Bolca hayallemeli günler olsun :)
Sil